54. Liefde gaat door de maag

Vandaag is het Valentijnsdag. Ik vroeg aan het vrouwtje wat dat is. “Valentijnsdag is stom”, zei ze.  Nu wist ik nog niets. Want op schoenen kauwen en koekjes gappen uit de trommel is volgens haar ook stom. Ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat daar dan een speciale dag voor zou zijn 🙂

Ik vroeg door en kwam erachter dat je op Valentijnsdag iedereen mag verwennen van wie je heel veel houdt. Op zich hou ik inmiddels wel heel veel van mijn baasjes. Als het baasje thuiskomt na een dag werken ben ik zo blij dat ik moet dansen voor het raam. Uiteraard blaf ik daar ook heel hard bij, want ik ben extravert, zegt het vrouwtje. Zo’n ontvangst lijkt me toch wel voldoende verwennerij.

Maar zij, houden zij eigenlijk wel net zo veel van mij? Als ik kijk naar wat ik allemaal niet mag, twijfel ik daar wel eens een beetje aan. Ik mag niet dit en ik mag niet dat. Ik mag niet alleen naar boven. Ik mag niet graven in de tuin. Ik mag geen sjaals en mutsen pakken. En op de tafel mag ik dus ook echt niet meer, ik word er steevast afgejaagd. Je zou haast denken dat ik “Eraf” heet in plaats van Scotty….

Met zoveel negatieve vibes in huis zou je toch aan jezelf gaan twijfelen. Er mocht dus wel heel veel verwennerij tegenover staan.

Bij verwennerij denk ik dan trouwens aan eten. Ik denk eigenlijk altijd aan eten 🙂 . Het hoeft niet eens lekker te zijn 🙂 . Als je er maar op kunt kauwen en doorslikken. Met nieuwe sokken of een lekker luchtje maak je mij niet blij. Hoewel… die sokken… 😛 . Gelukkig weet het vrouwtje dat ook. Dus toen ze boodschappen had gehaald kwam er voor mij een potje uit de boodschappentas. Boordevol met hartjes. Wel een beetje klein, ja, dat vind ik ook. Maar het is vast de bedoeling dat je een handje tegelijk neemt 🙂

Advertenties

53. Zoet bezig

Het vrouwtje had net het hele huis gepoetst toen ze een berichtje kreeg dat het bezoek niet kon komen. Dat was jammer. Nu zou niemand zien dat het een keer netjes was bij ons 🙂

Maar gelukkig, tante Renate wilde wel komen. Ze nam zelfs broodjes mee. Aan een blinkend schone keukentafel ging ze zitten met mijn vrouwtje. Met bordjes en placemats. Toen de broodjes op waren veegden ze de kruimels die niet op de bordjes en placemats lagen van tafel…

Er kwam van alles tevoorschijn wat ik nog nooit had gezien. Potjes kleurstof, rubberen vormpjes, stampers, twee grijze stukken kunststof buis en bonken witte klei. Mijn belangstelling was gewekt.

De zussen sneden steeds stukjes van de klei en mengden dat met kleurstof. Daarna kneedden ze er een bolletje van en duwden dat in de vormpjes of probeerden er zelf iets van te boetseren.

Tante Renate was net bezig met het fabriceren van een appeltje, toen ze naar de wc moest. Nu ben ik dol appels (zie weblog 21) én de stoel stond niet goed aangeschoven bij de tafel. Het vrouwtje had juist de camera gepakt om een impressiefoto te maken toen ze mij in het vizier kreeg. Ik wist dat ik niet veel tijd meer had. Ik boog naar voren, werkte de appel naar binnen en zette het toen op een lopen. Toen tante Renate terug kwam slikte ik net het laatste restje door…

Het smaakte trouwens verrassend lekker voor klei. Het moest iets anders zijn, maar ik kon niet goed thuisbrengen wat. Dus toen het vrouwtje mij een cakeje liet zien waar ze allemaal gekleide blaadjes op geplakt had, gapte ik er gauw eentje af en at ook die op. Het was zacht, smeuïg en lekker zoet. Dit kon geen klei zijn…

Toen alle cakejes versierd waren probeerde ik nog één keer wat te pakken te krijgen, maar tante Renate hield me tegen. Onze cakejes verdwenen in de koektrommel en tante Renate nam die van haar mee. Het was weer over met de pret.

De placemats plakten van de botercreme, de tafel zat vol met gekleurde vegen en op de grond lagen kruimeltjes brood en suikerfondant. Het huis begon alweer een beetje normaal te worden….

52. Feest in het winterhuis

Ome Sjaak was jarig en omdat ik hem al heel lang niet meer gezien had mocht ik mee naar het partijtje in het winterhuis. Dacht ik van de zomer nog dat ome Sjaak bescheiden in een tiny house woont, nu weet ik wel beter. Dat was gewoon zijn zomerhuis.

Door een plotseling opgestoken sneeuwstorm spoedden wij ons naar de verjaardag. Iedereen was er al toen wij met witte vlokken in onze haren en natte poten van de sneeuw de feestzaal binnen kwamen. Eindelijk kon het feest beginnen 😂.

Er waren vrolijke cupcaketaartjes en lekkere cheesy bites voor mij en Noah, die ook meegekomen was. Cheesy bites zijn hele kleine snoepjes en dus zo op. Tegen de verveling moest ik toen wel een plan maken…

Ik probeerde Noah over te halen, maar die bekte me een paar keer af, dus die besloot ik een beetje links te laten liggen. Dat heb je nu eenmaal met meisjes; die kunnen om niks humeurig zijn. Omdat je het op de verkeerde toon vraagt. Of op het verkeerde moment. Of om een andere onnozele reden. Daar kun je toch geen peil op trekken 😂.

Ik vond cadeaupapier. Het was een mooi groot stuk en het scheurde lekker. Al die snippers in de woonkamer zagen er feestelijk uit! Ik vond nepbesjes. Ze smaakten nergens naar, maar ik kreeg ze toch weg. Het vrouwtje zegt dat ik nog eens eindig als die potvis met 8 kilo plastic in zijn buik…

Daarna verdween het bloemstuk op de eettafel. Net als de kaarsjes voor de open haard. En de papiertjes. En het cellofaan. Karton. Theezakjes. Bonnetjes. Een verjaardagskaart. Tas met wol…. Ome Sjaak had nauwelijks nog plek op tafel om alles weg te ruimen 😂.

Noah ging buiten plassen. Ik ook, want ik was wel toe aan een break. Om daarna weer droog te worden rende ik rondjes door de kamer, sprong op de bank en veegde me af aan de leuning. Toen het vrouwtje wilde ingrijpen zei tante Marjolein dat het mocht.

Tante Marjolein wil ook wel een hondje. Omdat je dan alles moet wegzetten is het altijd netjes in huis. Net als bij ons 😂.

Het was echt gezellig. Ik kreeg volop aandacht. Met tante Renate deed ik één van mijn favoriete spellen: wie het eerst in andermans neus bijt heeft gewonnen. Tante Renate kende het spel nog niet, dus ik won met gemak!

Veel te vroeg gingen we weer naar huis. Maar binnenkort is mijn vrouwtje nog jarig en opa ook, dus ik zit goed!

51. Ik mag ook niets…

Het was tijd voor een bezoekje aan de buurvrouw. Toen tante Renate’s voordeur openging, rende ik meteen de gang in en de trap op. Maar ik zat nog aan de riem, dus ik was al snel weer beneden. Op de bank hield ik het 15 seconden uit. Stilzitten is niks voor mij. Ik moest gewoon iets doen!

Ik vond de mand met speelgoed.

Ik gooide het speelgoed aan de kant en ging op zoek naar een beginnetje om aan te knabbelen. Riet smaakt heerlijk en het hapt lekker weg. Als je het zachtjes doet heeft niemand het in de gaten. Helaas brak in een onbedachtzaam moment een stuk af. Het gevolg was een saaie uiteenzetting waarom ik van de mand af moest blijven.

Ik deed of ik luisterde, maar had allang wat anders op het oog. Toen het betoog klaar was liep ik nonchalant naar de salontafel. Even overwoog ik om erop te springen, maar dat zou teveel in het oog lopen 🙂 . Voorzichtig graaide ik een dennenappel uit de schaal op de tafel. En toen zag ik de ballen die ook in de schaal lagen! Eindelijk zou het dan toch nog leuk worden!

Maar net toen ik een bal te pakken had bemoeide tante Renate zich er weer mee. Weet je, om mee te plassen buiten is ze best leuk, maar in haar huis lijkt ze wel iemand anders. Dan mag je helemaal niets. Ik probeerde de bal nog uit haar hand te grissen, maar ik was niet op mijn best die dag.

Tante Renate stelde voor om mijn riem om te doen, zodat ik nergens meer aan kon zitten. “Laten we maar gaan, vrouwtje”, zei ik. “Ik vind er toch geen bal aan hier.”

Een paar minuten later waren we thuis. Ik klom op de tafel en deed een kort dutje in de zon. Ik voelde me weer helemaal ontspannen. En dat het vrouwtje zei dat we gaan stoppen met op tafel zitten, dat heb ik gewoon even niet gehoord… 🙂